Flora Eerschay nieco się zmienia z rokiem dwa tysiące dwudziestym, odzwierciedlając łagodny zakręt w twórczości kompletnie nieznanej artystki. Jeden z moich zeszłorocznych tekstów ukazał się w gazetce wrocławskiej kawiarni Macondo, pt. „Sto Stron Samotności”. Choć bardzo mnie to cieszy, to nie zgadzam się na publikowanie kolejnych materiałów bez autoryzacji. Tekst, który się ukazał w gazetce, to ten: „Trochę o życiu, trochę o śmierci… i o pasterce Lauren M.”. Na pewno będę wracać do tematu etycznego omniworyzmu i nie zawsze etycznego postępowania organizacji „prozwierzęcych”, choć mam nadzieję, że tych ostatnich sytuacji już nie będzie.
W związku z przysłowiowym końcem świata, który nastąpił – po ostatnich pożarach chyba możemy się co do tego zgodzić – na pewno będę przybliżać czytelnikom ideę realnej permakultury, ale także znajdować w jej kontekście miejsce dla kultury w ogóle, nauki i sztuki. Myślę, że „permanentna kultura” to szczególnie moja działka. Mój wcześniejszy kierunek tęczowo-feministyczny jest oczywiście częścią tej kompozycji, więc wcale z niego nie rezygnuję. Spodziewamy się zresztą bardzo ciekawych wydarzeń w tej dziedzinie.
Zapowiadają się wyjątkowe czasy! Tytuł tego wpisu – „no nonsense” – staje się chwytliwym hasłem. Szukam jego polskiego odzwierciedlenia. Tłumacz Google podpowiada: „rozsądny”! Podoba mi się, że jest w tym trochę brzmienia angielskiego wyrażenia, ale zanika rytm oryginału.
Wracam do pilnych zadań, które dziś odrywają mnie od większych porządków w szafie Flory, i pozostawiam zwyczajową korespondencję z niezawodnym panem redaktorem:
Dzień dobry!Ja w dzieciństwie robiłam „zupę dla pająków”: napluć do dziury w chodniku i powtykać w to różne rzeczy znalezione dookoła. Nie sądzę, żeby pająkom smakowało, ale to był chyba mój pierwszy autorski przepis.Sama nie jadłam nic; chociaż spotkałam niedawno panią, która znała mnie w tych zamierzchłych czasach i twierdzi, że zdarzało mi się zjeść bułeczkę z dżemem.Tymczasem ostrzę noże i myślę sobie, że „tuszka” to bardzo ładne słowo. Językoznawcy podobno uważają, że najładniejsze polskie słowo to „filiżanka”. Polemizowałabym!Pozdrawiam znad ostrzałkiFlora
Na zdjęciu w tle moje wrzeciona tybetańskie, które nie mogą się doczekać wiosennej strzyży!
